Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Η Έκτη Συμφωνία (Ποιμενική) του Μπετόβεν

Ο Μπετόβεν ολοκλήρωσε την Έκτη Συμφωνία σχεδόν μαζί με την Πέμπτη, το 1808, στο χωριό Χάιλιγκενσταντ, κοντά στη Βιέννη. Το έργο στηρίχθηκε στην πανθεϊστική αγάπη του για τη φύση. Είναι γνωστότερη ως «Ποιμενική», λόγω του βουκολικού χρώματός της.
Ο συνθέτης επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στην ποιμενική ατμόσφαιρα όχι τόσο μέσα από μια ηχητική περιγραφή της φύσης και των στοιχείων της, όπως κάνει ο Αντόνιο Βιβάλντι στις «Τέσσερις εποχές», όσο μέσα από την ανάδειξη του ανθρώπινου αισθήματος που λειτουργεί ως ένα συνεχές θεματικό υπόβαθρο. Περισσότερο από τα φυσικά φαινόμενα, ο κύριος χαρακτήρας του έργου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, ο γεωργός, ο άνθρωπος της υπαίθρου. Η δύναμη του φυσικού κόσμου προκαλεί σε αυτόν ποικίλα συναισθήματα, φόβο, θαυμασμό, χαρά ευγνωμοσύνη και της αίσθηση της γιορτής.

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Γκόραν Μπρέγκοβιτς, ο συνθέτης των Βαλκανίων


Ο πιο δημοφιλής συνθέτης της Γιουγκοσλαβίας. Γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου 1950 στο Σεράγεβο, από πατέρα Κροάτη, o oποίος ήταν στρατιωτικός, και μητέρα Σέρβα. Λόγω της τριπλής καταγωγής του, ο ίδιος δηλώνει Γιουγκοσλάβος.
Από μικρός ο Μπρέγκοβιτς ασχολήθηκε με τη μουσική, συγκεκριμένα με το βιολί αλλά η μητέρα του τον αποθάρρυνε. Όταν μερικά χρόνια αργότερα μετακόμισαν με τη μητέρα του στις ακτές τις Αδριατικής, έφηβος ακόμα χρειάστηκε να επιβιώσει μόνος του, παίζοντας μουσική σε μπαρ, επηρεασμένος έντονα από τη μουσική των Ρομά και των τσιγγάνων, καθώς και από τα στοιχεία της παραδοσιακής μουσικής των Βαλκανίων.
Έχει γράψει μουσική για τον κινηματογράφο αλλά και κλασική μουσική («Κουαρτέτο εγχόρδων» για το Balanesku Quartet κ.ά.). Με την ορχήστρα του (επικεφαλής τα χάλκινα όργανα) περιόδευσε επανειλημμένα και στην Ελλάδα. Είναι ιδιαίτερα αγαπητός στη χώρα μας και έχει συνεργαστεί με γνωστούς καλλιτέχνες, όπως η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και ο Γιώργος Νταλάρας.
Το 2008 υπέστη ένα σοβαρό ατύχημα, πέφτοντας από ένα δέντρο και κινδύνευσε να μείνει παράλυτος. Ωστόσο ανάρρωσε γρήγορα και επέστρεψε στις προγραμματισμένες συναυλίες του.

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

The Blues Brothers (1980)

Οι Blues Brothers είναι ένας μύθος όχι μόνο στον χώρο της μουσικής αλλά και στον χώρο του κινηματογράφου. H ταινία τους «The Blues Brothers» του 1980 θεωρείται κλασική. Παραμένουν ανεξίτηλες οι εντυπωσιακές καταδιώξεις με τα αυτοκίνητα αλλά και οι εκρηκτικές εμφανίσεις των σπουδαίων μουσικών.

Σκηνοθεσία: Τζον Λάντις.
Σενάριο: Τζον Λάντις, Νταν Αϊκρόιντ
Πρωταγωνιστούν: Τζον Μπελούσι, Νταν Αϊκρόιντ, Αρίθα Φράνκλιν, Τζέιμς Μπράουν, Ρέι Τσαρλς, Τζον Λι Χούκερ, Κάρι Φίσερ κ.ά.
Είδος: Καλτ, Κωμωδία, Μιούζικαλ

Η υπόθεση: Οι αδελφοί Μπλουζ, ο Τζέικ και ο Έλγουντ, είναι σε… αποστολή από τον Θεό. Μετά την αποφυλάκιση του Τζέικ τα δύο αδέλφια πηγαίνουν στο ορφανοτροφείο όπου μεγάλωσαν, το οποίο βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Πρέπει να βρουν επειγόντως 5.000 δολάρια για να το σώσουν. Ο Τζέικ έχει την ιδέα να ξαναφτιάξουν το ριθμ εντ μπλουζ συγκρότημά τους και να συγκεντρώσουν το ποσό που χρειάζονται κάνοντας μια συναυλία.
Η πορεία μέχρι τη συναυλία περιλαμβάνει πολλή μουσική και ακόμα περισσότερη… καταστροφή. Το δίδυμο Μπελούτσι - Αϊκρόιντ είναι κάτι παραπάνω από απολαυστικό, ενώ παράλληλα εμφανίζονται ως σύμμαχοί τους θρύλοι της μαύρης μουσικής αλλά και πολλοί αντίπαλοί τους, από μια ομάδα νεοναζί μέχρι μερικές εκατοντάδες αστυνομικών.

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Ντούλτσε Πόντες - η Πορτογαλίδα ερμηνεύτρια της παράδοσης

Γεννήθηκε στο Μοντσίζο της Πορτογαλίας το 1969 και κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Εθνικό Φεστιβάλ τραγουδιού της χώρας της το 1991. Εκείνη τη χρονιά μάλιστα εκπροσώπησε την Πορτογαλία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision όπου κέρδισε το βραβείο καλύτερης ερμηνείας. Ήταν η πρώτη φορά που ολόκληρη η Ευρώπη και ο κόσμος άκουγε την υπέροχη φωνή της.
Αυτό ήταν και το σημείο εκκίνησης για τη μεγάλη τραγουδίστρια. Άρχισε να ψάχνει για τις ρίζες της πορτογαλικής μουσικής, συμπεριλαμβανομένης και της παραδοσιακής φάντο, την οποία κατάφερε να «ζωντανέψει» ξανά, αν και θεωρείτο ξεπερασμένο είδος.
Όπως απέδειξε με τα χρόνια και τις δισκογραφικές δουλειές της, η Ντούλτσε Πόντες δεν επαναλαμβάνει το μουσικό παρελθόν, και η φωνή της δεν περιορίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο στυλ ή σε κάποια όρια. Ο τρόπος που ερμηνεύει, από μόνος του, είναι ένα είδος μουσικής. Έτσι, ακόμη και όταν τραγουδάει ροκ, ποπ, φάντο ή κάποιο παραδοσιακό τραγούδι άλλης χώρας, είναι μοναδική.
Θα μπορούσε να είχε γίνει χορεύτρια αλλά στη σχολή χορού που πήγε στα 14 χρόνια της της είπαν ότι ήταν αργά για να αρχίσει μαθήματα.
Το 1992 κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ της «Λουσιτάνα» και από τον επόμενο χρόνο, με τη δεύτερη δισκογραφική δουλειά της, το «Λάγκριμας», γίνεται πολίτης του κόσμου. Ακολουθεί το άλμπουμ «Α Μπρίσα ντο Κορακάο» (1995), το διπλό λάιβ «Καμίνος» (1996), οι συνεργασίες της με τον Αντρέα Μποτσέλι και τους Βραζιλιάνους Σιμόνε και Γκαετάνο Βελόσο.

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Οι ομολογίες - με τον Κώστα Καρίπη

Ο Κώστας Καρίπης ή Καριπόπουλος [Κωνσταντινούπολη 1895(;) - Αθήνα 1952(;)] ήταν τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, οργανοπαίκτης, μια από τις πολύ σημαντικές μουσικές προσωπικότητες που ήρθαν από την Πόλη μετά το 1922. Αφού διήνυσε λαμπρή πορεία ως τραγουδιστής μεταξύ 1922 και 1932, ασχολήθηκε και με τη σύνθεση, ενώ παρέμεινε ως τον θάνατό του ο σημαντικότερος κιθαρίστας στον χώρο. Ο Τσιτσάνης μάλιστα δήλωσε ότι άλλαξε τον τρόπο που έπαιζε μπουζούκι όταν πέθανε ο Καρίπης.
Ως τραγουδιστής ηχογράφησε το διάστημα 1928-1932 γύρω στα 50, κυρίως παραδοσιακά, τραγούδια, ενώ από το 1933 ως το 1947, περίπου άλλα 60 ως συνθέτης.


Οι ομολογίες (1928)


Το τραγούδι βασίζεται σε μία από τις παλαιότερες παραδοσιακές μελωδίες. Δημιουργήθηκε μετά την άφιξη των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία στην Ελλάδα και σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Οι κυβερνήσεις της εποχής μοίρασαν στους πρόσφυγες, έναντι μέρους της ανταλλάξιμης περιουσίας, ομολογίες, οι οποίες τη δεκαετία του 1930 έχασαν το μεγαλύτερο μέρος της αξίας τους.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Νίκολα Πιοβάνι - ο άξιος μαθητής του Χατζιδάκι


«Στον Μάνο Χατζιδάκι χρωστάω πάρα πολλά ως μουσικός. 
Τα μισά από όσα έχω γράψει δεν θα υπήρχαν αν δεν είχα
συναντήσει έναν συνθέτη τόσο σπουδαίο».

Ο Πιοβάνι (26 Μαΐου 1946, Ρώμη) θεωρείται –και είναι– ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες κινηματογραφικής μουσικής. Είναι πολύ συνδεδεμένος με τους αδελφούς Ταβιάνι, ενώ στη συνείδηση του κοινού έχει «περάσει» ως ο διάδοχος του Νίνο Ρότα. Ο συνθέτης έχει γράψει πολλή μουσική και για το θέατρο, μουσική δωματίου, συμφωνική μουσική και τραγούδια.
Ο Νίκολα Πιοβάνι σπούδασε στο Ωδείο του Μιλάνου, από όπου αποφοίτησε με πρώτο βραβείο στο πιάνο το 1967. Την περίοδο όπου ο Μάνος Χατζιδάκις ζούσε στο εξωτερικό, 1968-1971, ο Πιοβάνι πήρε μαθήματα από τον Έλληνα συνθέτη. Ο Μάνος τον πρωτοπαρουσίασε στο κοινό της Ελλάδας στο Φεστιβάλ Ανωγείων, το 1979.
Ως συνθέτης εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1968, γράφοντας μουσική για ένα ντοκιμαντέρ. Έχει συνεργασθεί με διάσημους σκηνοθέτες όπως οι Φελίνι, Ταβιάνι, Τορνατόρε, Μορέτι, Μπελόκιο, Μονιτσέλι, Μακαβέγιεφ κ.ά.
Το 1998 κέρδισε το Όσκαρ για τη μουσική του στην ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι «Η ζωή είναι ωραία» («La vita e Bella») και το 2000 ήταν υποψήφιος για Γκράμι για την ίδια ταινία, αλλά το έχασε από τον Ράντι Νιούμαν.

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Ένιο Μορικόνε - Ο μαέστρος του σινεμά

Γεννημένος στη Ρώμη το 1928, άρχισε να παίζει μουσική στα έξι του χρόνια με αγαπημένο του όργανο την τρομπέτα – όργανο το οποίο έπαιζε και ο πατέρας του. Στην Ιταλία ήταν δημοφιλής με τις ποπ και τζαζ μελωδίες του προτού ακόμη αρχίσει να γράφει μουσική για τον κινηματογράφο, κάτι που έγινε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 (πρώτη ταινία το «Il federale» του Λουτσιάνο Σάλτσε).
Από τότε το όνομά του βρίσκεται στους τίτλους εκατοντάδων ταινιών της μεγάλης οθόνης αλλά και σειρών της τηλεόρασης.
Παγκοσμίως γνωστός ωστόσο έγινε χάρη στις συνθέσεις του για την περίφημη τριλογία των ιταλικών γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε «Για μια χούφτα δολάρια», «Μονομαχία στο Ελ Πάσο» και «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος». Είναι τα διασημότερα μεταξύ των 600 και πλέον «σπαγκέτι γουέστερν» που ήκμασαν τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, αν και ο Μορικόνε απεχθάνεται τον όρο «σπαγκέτι» θεωρώντας τον υποτιμητικό.


Για μια χούφτα δολάρια / Theme


Ασφαλώς δεν έμεινε μόνο στα ιταλικά γουέστερν. Στη φιλμογραφία θα βρούμε μεγάλες ταινίες επενδυμένες από την εξαίσια μουσική του. Ενδεικτικώς: ψυχογραφήματα («Θεώρημα» του Πιερ Πάολο Παζολίνι), πολιτικές βιογραφίες («Σάκο και Βαντσέτι» του Τζουλιάνο Μοντάλντο), αστυνομικά θρίλερ («H συμμορία των Σικελών» του Ανρί Βερνέιγ, «Ο επαγγελματίας» του Τζορτζ Λότνερ), κοινωνικά δράματα («H εργατική τάξη πάει στον παράδεισο» του Ελιο Πέτρι), ιστορικά έπη («1900» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι).