Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Εκτόρ Μπερλιόζ - δραματική εκφραστικότητα

Λα-Κοτ-Σαιντ-Αντρέ, Ιζέρ 1803 - Παρίσι 1869.
Γάλλος συνθέτης από τους πιο αυθεντικούς και πρωτότυπους του 19ου αιώνα. Τα έργα του διακρίνονται για τη δραματική ένταση και τη λαμπρότητα της ορχηστρικής γραφής.
Ο Μπερλιόζ επινόησε ορχηστρικές τεχνικές πρωτοφανέρωτου πλούτου, που προετοίμασαν τον δρόμο για τον Βάγκνερ, τον Ρίχαρντ Στράους και για αρκετούς Γάλλους και Ρώσους συνθέτες του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Στη δημιουργία δραματικών καταστάσεων και ατμόσφαιρας, ο Μπερλιόζ είναι εξαιρετικός, προκαλώντας έλξη ή απώθηση στον ακροατή. Η πρόθεσή του σε όλα τα έργα είναι να συνδυάσει την αλήθεια με τις μουσικές αισθήσεις είτε αυτές είναι έντονες είτε «υπέροχες στην ασημαντότητα και στη λεπτότητά τους, εξωπραγματικές, απρόσμενες, απροσμέτρητες», όπως έλεγε και ο Μπέρναρντ Σω.
Τα τελευταία του χρόνια σημαδεύθηκαν από τη φήμη στο εξωτερικό και την εχθρότητα που αντιμετώπιζε στην πατρίδα του.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Η Παπαλάμπραινα και η «ιστορία» της

Ένα πασίγνωστο τραγούδι της λαϊκής μας παράδοσης ολόκληρων γενεών είναι η χιλιοτραγουδισμένη «Παπαλάμπραινα». Οι περιοχές που «ερίζουν» για την προέλευσή του πολλές. Της Πελοποννήσου ο θρύλος ωστόσο είναι ο επικρατέστερος, και την πηγή την αντλούμε από την εκπομπή της ΕΡΤ «Η μηχανή του χρόνου».
Η ιστορία αναφέρεται ότι ένας χωρικός από την Πυλία του νομού Μεσσηνίας που είχε πρωτεύουσα την Πύλο έγραψε αυτό το τραγούδι, θέλοντας να αφηγηθεί ένα αληθινό γεγονός. Το περιστατικό έχει ως εξής:
Το 1860 ο παπα-Λάμπρος Ζέρβας ήταν εφημέριος στο χωριό Ρωμύρι της Πυλίας. Ένας συγχωριανός του, ο Σταύρος Φιτσιάλος, συνεργάστηκε με μια συμμορία για να τον ληστέψουν. Συνεννοήθηκε λοιπόν μαζί τους για να πάνε στο Ρωμύρι και να κλέψουν τον παπά.
Δύο από τους κλέφτες προσποιήθηκαν τάχα ότι ήθελαν να αγοράσουν ένα βόδι που πουλούσε  και πήγαν στο σπίτι του. Ο παπάς όμως δεν βρισκόταν στο σπίτι γιατί είχε πάει στην Πύλο να φέρει το παιδί του που πήγαινε σχολείο εκεί. Γύρισε αργά στο χωριό και έτσι προσφέρθηκε να φιλοξενήσει τους ξένους στο σπίτι του τη νύχτα.

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Ανταμό, ο Ιταλοβέλγος τροβαδούρος

O Σαλβατόρ ιππότης Ανταμό, γνωστός απλώς ως Ανταμό, γεννήθηκε το 1943 στη Σικελία.  Όλη η οικογένειά του μετανάστευσε στο Βέλγιο το 1947 για να εργαστεί ο πατέρας του στα εκεί ορυχεία.
Συνθέτης και τραγουδιστής στο είδος περισσότερο της μπαλάντας, κυρίως στα γαλλικά, αλλά και σε άλλες γλώσσες όπως τα γερμανικά, τα ιταλικά και τα ισπανικά.
Με μια ιδιαίτερα ζεστή και μελωδική φωνή, υπήρξε είδωλο της δεκαετίας του 1960 και του 1970, έχοντας μεγάλη εμπορική επιτυχία, κυρίως στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή και στη Λατινική Αμερική, αλλά και στην Ιαπωνία και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τώρα ζει στο Βέλγιο.
Το 1950 ο Ανταμό αρρώστησε από μηνιγγίτιδα και έμεινε έναν χρόνο κλινήρης. Ο πατέρας του πέθανε από πνιγμό το 1966.
Με πρώτες επιρροές του την ποίηση του Βίκτορα Ουγκό, τη μουσική του Ζακ Πρεβέρ και του Ζορζ Μπασέν και την ιταλική καντσονέτα, άρχισε να τραγουδάει και να συνθέτει δικά του τραγούδια από την παιδική του ηλικία. Έκανε το ντεμπούτο του σε έναν διαγωνισμό του Ράδιο Λουξεμβούργο, όπου συμμετείχε ως τραγουδιστής και συνθέτης του τραγουδιού «Si j'osais» («Αν τόλμησα»), κερδίζοντας τον διαγωνισμό του τελικού, που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι, στις 14 Φεβρουαρίου του 1960.