Διονύσης Σαββόπουλος: Σπουδαίος τραγουδοποιός και πρώην επαναστάτης

Γεννημένος  στη Θεσσαλονίκη το 1944 κυκλοφορεί και εντυπωσιάζει αμέσως με τον πρώτο του δίσκο, και έναν από τους καλύτερούς του, «Το φορτηγό» (1966), ενώ αναγνωρίζεται ευρέως. Αν και ο μουσικός οργασμός εκείνης της εποχής καλά κρατεί, η φωνή, ο στίχος, και η μουσική μιλούν και δονούν τη νεολαία της εποχής του που σιγά σιγά θα τον λατρέψει. Πάντρεψε την ελληνική με τη δυτική μουσική βγάζοντας ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα. Έπειτα από τρία χρόνια θα κυκλοφορήσει «Το περιβόλι του τρελού» που θα σημειώσει πολύ μεγάλη επιτυχία εντός και εκτός των τειχών, όπου υπάρχει ελληνισμός. Το 1971 κυκλοφορεί τον «Μπάλλο» και το 1972 το «Βρώμικο ψωμί». Φυλακίσθηκε από τη χούντα δύο φορές μέσα στο 1967 και έγινε σύμβολο αντίστασης. Το 1975 θα κυκλοφορήσει τα «Δέκα χρόνια κομμάτια», θα γράψει τη μουσική για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Happy day»  και το 1977 θα προσεγγίσει τους «Αχαρνής» με τον  «Αριστοφάνη που γύρισε από τα θυμαράκια», και με τη συμμετοχή πολλών νέων καλλιτεχνών όπως o Νίκoς Παπάζoγλoυ, o Μαvώλης Ρασoύλης, o Πάvoς Κατσιμίχας, η Μελίvα Ταvάγρη, o Ηλίας Λιoύγκoς, o Νίκoς Ζιώγαλας και o Σάκης Μπoυλάς. Ακόμη σημαντικοί δίσκοι του είναι «Η ρεζέρβα» (1979) και τα «Τραπεζάκια έξω» (1983). 1986-1987  παρoυσιάζει  το «Ζήτω τo Ελληvικό Τραγoύδι», μια επιτυχημένη τηλεοπτική εκπoμπή για τα ελληνικά μουσικά δρώμενα.

* * *

Το ιστολόγιο δεν συνηθίζει να εκθέτει προσωπικές απόψεις για καλλιτέχνες, παρ’ όλα αυτά, αυτή την σπάνια φορά θα υποκύψει στον πειρασμό, επικαλούμενο το πλαίσιο της ελευθερίας του λόγου και της διαφορετικής άποψης που και το ίδιο υπερασπίζεται, αλλά και τις περιλάλητες συνεντεύξεις του ίδιου του καλλιτέχνη.

Ως εκ τούτου, σήμερα πλέον ο Σαββόπουλος, «από όταν ήρθε η στιγμή να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει», ανακυκλώνει τα τραγούδια του πότε στο Μέγαρο Μουσικής που του προσφέρεται αφειδώς, και πότε σε συναυλίες που διαλέγει εκείνος να εμφανισθεί ως μία αξία που αναγνωρίζεται πάνω από όλα από τον ίδιο.

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης πολλές φορές τον καλούν να μιλήσει ως σοφός επί πάντων και εκείνος με το ανάλογο σοβαρό και περισπούδαστο ύφος, αφού έχει υπερπηδήσει επιτυχώς από ό,τι φαίνεται τα δικά του προβλήματα, είναι εκ βαθέων γνώστης των απαντήσεων για ό,τι απασχολεί τον ελληνικό λαό κατέχοντας εν πολλοίς και τις λύσεις. Βρίσκεται με άποψη στο προσκήνιο πιστεύοντας ότι διαθέτει τα ασφαλή κριτήρια ώστε να αναλύει αβασάνιστα τα τεκταινόμενα της Ελλάδας, σαν να ζει σε καμιά αντίπερα όχθη. Συμπάσχει και υποστηρίζει μόνο την καλή εξουσία που μάχεται για να μας βοηθήσει, όχι όμως και την κοινωνία, της οποίας το μόνο της καθήκον είναι να εγκαταλειφθεί στους εναπομείναντες κατά τον αγαπητό κύριο Σαββόπουλο σωτήρες της.  Άξιο απορίας, γιατί πρωτύτερα δεν στηλίτευε τα κακώς κείμενα και τώρα απλώς κάνει διαπιστώσεις ως μετά Χριστόν προφήτης; Θεωρεί, και από ό,τι λέει ο ίδιος δεν αναθεωρεί, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για τη θλιβερή κατάσταση που βιώνουμε οι δυστυχείς «Κωλοέλληνες» και μοιράζει ανίσως τις ευθύνες.  Άραγε ο στίχος του από το έξοχο τραγούδι «Το δέντρο»: Τη νύχτα αυτή τη λέτε εσείς φωτιά μα εγώ τη λέω δέντρο, αποκηρύσσεται;

Με τα Μπουρμπούλια και την Κωχ στο Ροντέο το 1969

Ένας καλλιτέχνης που όσο κυλούσε η ζωή του αντί να πράξει αυτό που επιτάσσει ο ρόλος του, ανέλαβε να μας υποδεικνύει δρόμους με πολιτικά χρώματα. Πώς όμως να αποσύρουμε από τη μνήμη τα παιδικά μας χρόνια στο σχολείο όταν ψιθυριζόταν με θαυμασμό το όνομά του μέσα στο μάθημα! – το νέο είδωλο που δονούσε συθέμελα με τον θαυμάσιο στίχο και τη μουσική του.  Στο «Κύτταρο» της oδoύ Αχαρvώv (1972-1974) μαζί με τα «Μπουρμπούλια» του άνοιγε νέους ορίζοντες, δίνοντας ένα άλλο κοινωνικοπολιτικό στίγμα.

Δεν γίνεται να μην αναφωνήσουμε: Αχ πώς αλλάζουν οι καιροί και καταντούν έτσι στείροι! Ξεκίνησε δίνοντας κάποτε στους νέους οράματα και τώρα οι βαρύγδουπες προτάσεις του περιορίζονται  στο βίδωμα στις θέσεις μας  χωρίς αντίσταση ώστε να αφήσουμε κάποιους σύγχρονους Νέρωνες να απολαύσουν τη διάλυσή μας.
Ο παλιός Διονύσης, «της νίκης μας οδηγητής», «του πόνου μας ταξιδευτής», είναι πια υψηλός θεατής των πραγμάτων, οπότε μπορεί να κάνει ακόμη και χιούμορ και να τα αντιμετωπίζει όλα με γραφικότητα. Ένα καλύτερο μέλλον και ο αξιοπρεπής αγώνας γι’ αυτό, που από παιδιά μάθαμε, πνίγηκαν στο πηγάδι που μας κατάπιε – μαζί βυθίσθηκε αύτανδρη και η συνείδησή μας. Μετά τη δικτατορία είχε βγάλει ένα τραγούδι, ενοχλημένος ίσως από τη δημοτικότητα των δύο μεγάλων συνθετών μας, και ποιος ξέρει ακριβώς γιατί, που έλεγε σατιρικά «Χατζιδάκια ’μ, Θοδωράκια ’μ, εσείς τρώτε και πίνετε και μένα με τρώει η αρκούδα». Τώρα ο στίχος πάει αλλιώς: Κάποιοι τρώνε και πίνουνε και εμάς μας έφαγε η αρκούδα. Προς πείσμα όμως κάποιων θα εξακολουθούμε να έχουμε «την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή».

Λίαν προσφάτως μάλιστα μέσα στις ανακυκλώσεις του έκανε αφιέρωμα και στον Μάνο Χατζιδάκι, παρουσιάζοντας τραγούδια του το καλοκαίρι σε διάφορα θέατρα και στο Ηρώδειο (αρχές Οκτωβρίου 2012). Διατείνεται και μόνος του ότι ο Μάνος υπήρξε ένας διαρκής μαχητής και ασυμβίβαστος, ένας Έλληνας κατά τα λεγόμενα του Διονύση, ωστόσο αναρωτιόμαστε αν θα του το επέτρεπε αν ζούσε.

Κλείνοντας και ολοκληρώνοντας την άποψή μας, ξεχωρίζουμε και διατρανώνουμε την αναμφισβήτητη αξία του Διονύση Σαββόπουλου ως τραγουδοποιού και φυσικά οι συναυλίες του είναι δικαιολογημένα πόλος έλξης αφού μας χάρισε τραγούδια που θα παραμείνουν σταθερά στον χρόνο.

Δ. Σαββόπουλος «Το δέντρο»

 

 «Θαλασσογραφία»

«Οι παλιοί μας φίλοι»

«Η συγκέντρωση της ΕΦΕΕ»

---