Η ποίηση είναι του Ρασούλ Γκαμζάτοφ και η μουσική του Γιαν Φρέγκελ. Έχει γραφεί το 1968 για τους βετεράνους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αποτίοντας τον ελάχιστο φόρο τιμής στους ήρωες αυτούς.
Παρακάτω το ερμηνεύει ο Ντμίτρι Χβοροστόφσκι (Οκτώβριος 1962, Κρασνογιάρσκ της Σιβηρίας). Ο κορυφαίος αυτός βαρύτονος εξεδήλωσε νωρίς το ενδιαφέρον του για τη μουσική από κοινού με τη γλυπτική και τη ζωγραφική. Η πρώτη του εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στην όπερα της γενέτειράς του, ενώ το 1985 κέρδισε το α´ βραβείο στον Εθνικό Διαγωνισμό Τραγουδιού της Ρωσίας. Έκτοτε απέσπασε διακρίσεις σε πολλές σημαντικές διεθνείς διοργανώσεις
Παρότι είναι σήμερα... πολίτης του κόσμου, διατηρεί στενούς δεσμούς με τη χώρα του. Τον Μάιο του 2004 έγινε ο πρώτος Ρώσος λυρικός ερμηνευτής που εμφανίστηκε με συνοδεία ορχήστρας και χορωδίας στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας, σε μια συναυλία την οποία παρακολούθησε ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν και μεταδόθηκε τηλεοπτικά σε περισσότερες από 25 χώρες.
Οι Γερανοί
Μου φαίνεται καμιά φορά οι στρατευμένοι
στους ματωμένους δίχως γυρισμό αγρούς,
στη γη δεν είναι πια θαμμένοι,
μα μεταλλάχτηκαν σε άσπρους γερανούς
από καιρό και εποχή πια μακρινή
πετούν και μας αφήνουν μια φωνή
μήπως γι’ αυτό με καημό
σιωπούμε βλέποντας τον ουρανό;
Πετά, πετά στα νέφελα το σμάρι κουρασμένο
πετάει στην ομίχλη και στην έξοδο της μέρας
και στη γραμμή του είναι, ένα μικρό κενό·
να ’ναι μήπως η θέση αυτή για μένα!
Θα ’ρθει μέρα με γεράνειο κοπάδι
θα κολυμπώ κι εγώ στο γλαυκένιο νεφάδι
κι απ' τον ουρανό με πουλιά θα καλώ
όλους εσάς που άφησα στη γη εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου