Ο Τζον Ρόμπερτ Κόκερ, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, ανήκε σε μια γενιά που δεν είχε την πολυτέλεια να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με έντονα καλλιτεχνικά ερεθίσματα. Γιος δημοσίου υπαλλήλου, ασχολήθηκε από τη νεαρή του ηλικία ως τεχνικός εγκαταστάσεων φυσικού αερίου. Παράλληλα, μολονότι η δουλειά του ήταν πολύωρη και κουραστική, ο Κόκερ, ζώντας σχεδόν διπλή ζωή, τα βράδια τραγουδούσε στις παμπ του Λονδίνου. Στα 16 του χρόνια, με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Vance Arnold, «έστησε» το πρώτο του συγκρότημα. Είχε αντιληφθεί από τότε ότι η μεγαλύτερη ίσως αρετή του ήταν η τραχιά, «λασπωμένη», σύμφωνα με τους ειδικούς, φωνή του, που τον βοηθούσε στις διασκευές πασίγνωστων τραγουδιών, κάτι που την εποχή εκείνη ήταν πολύ διαδεδομένο.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η γκόσπελ εκδοχή του «With a little help from my friends» των Beatles, την οποία παρουσίασε και στο ροκ φεστιβάλ του Woodstock, βολοδέρνοντας επί σκηνής και παίζοντας μια ανύπαρκτη κιθάρα εκστασιασμένος. Λέγεται ότι τα ίδια τα Σκαθάρια τον συνεχάρησαν και ότι έκτοτε του έδιναν καινούργια τραγούδια τους για να τους πει τη γνώμη του.
With a little help from my friends
Ακολούθησαν και άλλες επιτυχίες, όπως τα «Delta Lady» του Λίον Ράσελ ή «The Letter» των Box Tops, ενώ ψηλά στα ΤΟΡ ανέβηκαν και νέα τραγούδια, που γράφονταν για εκείνον. Το 1975 βρέθηκε ξανά στους καταλόγους των επιτυχιών με το «You’re so beautiful», ενώ το 1982, για το σάουντρακ της ταινίας «Ιπτάμενος και τζέντλεμαν», ερμήνευσε με την Τζένιφερ Γουόρνς το «Up where we belong» το οποίο κέρδισε και Όσκαρ και Γκράμι.
The Letter
You’re so beautiful
Up where we belong
Η εκδοχή του στο «You can leave your hat on» του Ράντι Νιούμαν ταυτίστηκε, ακόμη και κακόγουστα, σχεδόν με κάθε απόπειρα στριπτίζ που ακολούθησε την προβολή της ταινίας «9½ εβδομάδες», χωρίς όμως να καταφέρει να συγκριθεί με την αξεπέραστη διασκευή του «Unchain my heart» του μεγάλου Ρέι Τσαρλς ή του «Shelter me».
You can leave your hat on
Unchain my heart
«Shelter me»
Την εποχή εκείνη άρχισε να δίνει και τις πρώτες από τις πολλές συναυλίες του στην Ελλάδα, με εμφανίσεις το 1987, το 1989, το 1991 και μία διπλή, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, το 1995.
Ο Τζο Κόκερ, όμως, ήταν και εκπρόσωπος μιας γενιάς που δεν γλίτωνε εύκολα από το τίμημα για όλα αυτά. Από το 1970 ήδη, όταν έδινε τις θρυλικές, θορυβώδεις συναυλίες με γενικό τίτλο Mad Dogs and Englishmen, είχε αρχίσει τις καταχρήσεις και μόνο με τη βοήθεια της δεύτερης συζύγου του, της Παμ, κατάφερε να ανακάμψει. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν συνέχισε να κυκλοφορεί δίσκους όπως τα «Night Calls» και «Heart and Soul», ενώ το 2007, χρονιά που επισκέφθηκε και πάλι την Ελλάδα, τιμήθηκε από τη βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας για τη συνολική προσφορά του στη μουσική.
Night Calls
Τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο των πνευμόνων, από τον οποίο έχασε τελικά τη μάχη. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Sony Music Έντγκαρ Μπέργκερ, «ο Τζο Κόκερ ήταν ένας θρύλος στην ιστορία του ροκ και των μπλουζ αλλά και ένας από τους πιο σεμνούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει».
Αξίζει να σημειωθεί ότι το περιοδικό «Rolling Stone» τον κατέταξε 97ο μεταξύ των 100 σπουδαιότερων τραγουδιστών όλων των εποχών. Σε αντίστοιχη λίστα το βρετανικό «Mojo» τον κατέταξε στην 58η θέση.
Summer In The City
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου